Kot, żołędzie i zachody słońca

Witek od dawna marzył o kocie...  Ani ja, ani Olaf nie podchodziliśmy do tematu kota w domu zbyt entuzjastycznie... Mamy dwa psy niekoniecznie przyjaźnie nastawione do innych zwierzów... Mamy też mnóstwo ptaszków, które gniazdują dosłownie po samym domem ( a wiadomo- gdzie KOT, tam nie ma ptaszków). W każdym razie pewnego wieczora, gdy Wito smacznie już spał, przed domem rozległo się przeraźliwe miałczenie... Wyszłam i oczom moim ukazało się rude stworzenie i... się do nas wprowadziło...
 Marzenie Witka się spełniło tym bardziej ,że kot śpi w jego łóżku :-) Bałam się, że Witek jest jeszcze za mały na zwierzaka w domu, że będzie go męczył- ale nie! Lepiej ode mnie pamięta, że Kota trzeba karmić...
 Nasz nowy przyjaciel, którego płci nie jesteśmy pewni z powodu sierści przeogromnej... (na 80 % jest to kotka), prowadzi żywot po części domowy- spanie w pościeli, a po części tułaczy- pojawia się w domu raz dziennie lub rzadziej.
A oto nasz nowy współlokator we własnej osobie, roboczo zwany przez Witka -Nam Nam
Zapewne będzie teraz częstym gościem na tym blogu :-)

Zmieniam już temat, nie po raz ostatni dziś zresztą...
Widziałam takie wianki już na dwóch blogach...Wcześniej widziałam w jakimś magazynie wnętrzarskim... Podobały mi się, ale nie planowałam takiego robić. Przypadek... Pojechałam z Witkiem do lasu, na grzyby...tyle że grzybów nie było.... Było za to mnóstwo żołędzi, bo do dąbrowy zajechaliśmy. A skoro już byliśmy, to z pustymi rękoma wracać jakoś tak nijak...
Nazbieraliśmy pełen, wielgachny kosz czapeczek żołędziowych. W zasadzie to ja zbierałam czapeczki, a Witek wyciągał je z koszyka, odrywał żołędzie, po czym żołędzie wrzucał z powrotem do kosza, a czapeczki fruuu... do tyłu (no bo są BEE przecież ) W końcu jednak kosz był pełen. Nie muszę chyba wspominać jakie miny mieli inni "grzybiarze" mimochodem zaglądający nam do kosza...

I tak powstał ten nieplanowany wianek. Dla zainteresowanych powiem, że aby sobie taki "ukręcić', potrzeba naprawdę wielgachnego kosza czapeczek!  Samo układanie "koła"- tak nazywa takie twory Wito, jest bardzo proste. Cała tajemnica w tym, by najpierw porobić sobie takie małe bukieciki i powiązać je sznurkiem. Dopiero z takich bukietów składamy wianek. Proste jak barszcz!

A na koniec nijakiego jakby nie było dnia, pokazało się na chwilkę słonko, malując na niebie takie obrazy...

Pozdrawiam wszystkich starych i nowych podczytywaczy i bardziej sprzyjającej aury na weekend życzę!