Sposób na bobra...

Pierwszy raz przyjechałam do Niemojek prawie 10 lat temu...
Byliśmy wtedy jeszcze na studiach, nie myśleliśmy wtedy o tym, że kiedyś tu zamieszkamy, ale już wtedy snuliśmy plany :-)
A dumaliśmy tak między innymi o stawach, koło których często niegdyś spacerowaliśmy... Stawy te to twory dość już leciwe. Powstały w czasach dziedzica. Były już kilkukrotnie czyszczone i porządkowane, ale przez ostatnich kilka lat swobodnie sobie zarastały... Opanowane przez trzciny i samosiewy wierzby powoli zaczęły się w sobie zatracać... Do tego stopnia, że gdy przechodził koło nich ktoś, kto o ich istnieniu nie wiedział, przechodził nie zauważając ich...
Co roku powracał temat zrobienia przy stawach porządku. Ale jak to zwykle bywa, zawsze było coś ważniejszego do zrobienia.

W tamtym roku w naszych stawach zamieszkały bobry i to one wzięły na siebie kwestie porządkowania... Przez zimę zajęły się kilkoma wierzbami i nadwodnymi zakrzaczeniami... Ale, jak to z bobrami bywa, zaczęły wycinać drzewa, których ja nigdy bym wyciąć się nie ważyła!
Trochę się zmartwiłam widząc, że zamordowały jedną z trzech największych wierzb rosnących na dalszym brzegu... 
Niedobrze...

Wiem, że wielu osobom w Niemojkach bobry przeszkadzają. Niszczy się im tamy, przegania się je, a nawet zabija... Nikt nie zastanawia się nad tym, że przecież są chronione!
Mi bobry nie przeszkadzają! Niech sobie mieszkają w naszych stawach. Niech wycinają samosiewy wierzby. One też muszą gdzieś mieszkać i coś jeść! A drzewa przecież można przed bobrami uchronić!
 Dzieci nam rosną, niedługo trzeba będzie jednak przy stawach porządki zrobić... To tu mój mąż zaraził się wędkarstwem... Chodził tu na ryby z dziadkiem, później z kolegami. Spacerując drogą przy stawach z mężem (teraz już tylko od święta ;-)) słyszę opowieści, że tu był pomost (po którym został już tylko jeden pal) z którego skakali do wody i łapali ryby... Czas szybko płynie... Zaraz Witek z Antkiem będą władali Niemojskimi stawami...

Tu bobry mają tamę. Odcięły dopływ wody z jednego stawu do drugiego.



A tu moja uzbrojona po zęby wierzba :-)  Trochę starej, niepotrzebnej siatki ogrodzeniowej, kłębek drutu, kilka skobli i do roboty! Owinęłam pnie najważniejszych drzew siatką, przybiłam skoblami i dla pewności owinęłam drutem i czekam na efekty :-) Mam nadzieję, że bobrowe zęby nie poradzą sobie z taką niespodzianką :-)