Jak wydłubać pszczołę z rurki...

Od tygodnia bawię się w Kopciuszka... Kiedy Antek śpi, my z Witkiem siadamy do stołu w kuchni i wydłubujemy kokony murarek z trzcinowych rurek. Jest to niezmiernie ważny zabieg jeśli chcemy by nasza populacja pszczół była zdrowa i wolna od pasożytów. Dzięki wydłubywania kokonów zwiększamy również szanse na przeżycie większej ilości wygryzających się pszczół (w procesie wygryzania się z kokonów, pszczoły mogą się zagryzać, traktując kolejny kokon w szeregu jako przeszkodę)

Na zdjęciu po prawej stronie widać kokony owadów najprawdopodobniej pasożytniczych, które najpierw zjadły larwę naszej pszczoły, by potem zająć jej mieszkanie i przeczekać w nim zimę. Z drugiej strony, to może być wszystko :-) gdyby ktoś z Was wiedział, co to za stwór to poproszę o informację :-) Z lewej strony widać zdrowe, dorodne kokony pszczoły murarki.

To natomiast nie jest pasożyt ale inna pszczoła samotnica, budująca swoje kokony z listków róży- mięsierka różówka (Megachile centuncularis)

 Chciałabym pokazać Wam jak należy dobrać się do naszych kokonów. 

Ja mój sposób wypracowałam sobie sama, ale chętnie się nim podzielę, bo wiem, że zainteresowanie murarką rośnie i coraz więcej z Was zaprasza te pożyteczne owady do swoich ogrodów. A jak już wspomniałam, wyjmowanie kokonów i coroczna wymiana materiału gniazdowego jest niezmiernie ważne ze względów sanitarnych. Wbrew pozorom nie jest to skomplikowane. Trzcina ma to do siebie, że odpowiednio ściśnięta na "otwartym" końcu pęka wzdłuż. Trzeba ją teraz rozerwać, a kokony podważyć od spodu np. patyczkiem do szaszłyków i wydłubać.  Pamiętać należy o tym by kokony uszkodzone, spleśniałe, obumarłe larwy i wszystkie "obce" stworzenia odrzucić.

 Ja kokony wydłubuję na sita od suszarki do owoców. Pomaga to w usunięciu resztek pyłku, odchodów i glinianych przetyczek. Przechowywanie czystych kokonów zmniejsza ryzyko ich pleśnienia i poprawia "zdolność przechowalniczą" :-)

Jak widać, przy okazji tej roboty powstaje całkiem spory bałagan... W całej kuchni pełno mam gliny, pszczelich kup, fragmentów trzciny i innych cudów :-) 

Jest to dosyć żmudne zajęcie... Dobrze jest mieć towarzystwo. Mi często pomaga Witek, który z powodu zapalenia ucha nie chodzi do przedszkola (radzi sobie świetnie jak na 3,5 roczne dziecko- obchodzi się z kokonami nadzwyczaj delikatnie i tylko nieliczne nadziewa na szpikulec :-) ma do tej roboty niesłychaną cierpliwość!), i moja teściowa. Nie dziwę się, że kiedyś godpodynie wiejskie spotykały się razem i przędły, darły pierze i wykonywały inne czynności wspólnie, śpiewając i opowiadając sobie historie. My też siadamy sobie razem i robota szybciej nam idzie :-)

Jeszcze się Wam pochwalę, że nasza populacja pszczół z 6 tysięcy zwiększyła się około 6-7 krotnie!!! Jestem w połowie roboty i wydłubałam już jakieś 20 tysięcy kokonów!

No, to lecę dalej "dłubać" :-)

Buziaki!!!